Hoe spiritueel kun je zijn in de zorg?
Je werkt in de zorg omdat je mensen wilt helpen. Je stapt het vak in met een bepaalde overtuiging, een visie en een missie die erop gericht is om anderen te helpen. Wat je niet verwacht is dat er een punt komt waarop je bewust je mond houdt omdat je weet dat je in sommige visies alleen staat (of alleen je mond open trekt). Dat mensen je raar aankijken vol ongeloof en je zullen veroordelen. In de meeste gevallen oordelen mensen misschien niet direct maar voelt dit voor jou wel zo. Hoe profileer je jezelf in de zorg terwijl je overtuigd bent van de mogelijkheden in het alternatieve circuit?
“Als je doet wat je deed dan krijg je wat je had” (Albert Einstein)
Ik ben mij bewust van de reacties die mijn blog dit keer kan gaan oproepen maar dit weerhoud me niet om het te delen. Het is voor mij een zogenaamde 'hot topic' omdat ik er elke dag opnieuw mee worstel. Gevoelsmatig heb ik mezelf te lang stilgehouden. Mezelf kleiner gemaakt dan dat ik daadwerkelijk ben. Misschien heb ik wel heel goede ideeën voor me gehouden terwijl anderen er winst uit zouden kunnen halen. Dat vind ik toch best knap gezien mijn ietwat impulsieve karakter. Daarmee heb ik ook iets op mij afgeroepen, besef ik me nu. In reactie op mijn eigen houding heb ik in de afgelopen jaren te weinig mogelijkheden gezien om hiervan los te breken. Tot nu.
Het klopt niet
Al zolang als ik me kan herinneren, voel ik een knagende ontevredenheid. Ik lijk mijn draai telkens maar niet te kunnen vinden. Elke plek waar ik tot nu toe werkte was het voor mij gewoon niet. Met het beleid was ik het standaard oneens, ik voelde mij gevangen binnen een hiërarchie en ik kon er maar niet aan wennen dat werk en ontspanning niet in balans waren. Hoe meer ik er nu over nadenk, hoe minder het klopt voor mij.
Tijd voor ondernemerschap vond ik het enkele jaren geleden al. Mijn allereerste idee was om een bedrijf op te zetten met anderen om de kansen op slagen te vergroten. Dit heb ik nooit uitgevoerd, wegens gebrek aan moed en energie. Ik ben begonnen als zelfstandig kindercoach, kinder- en tieneryoga-docent onder het mom van; “dit is deels bekend, deels nieuw, dan kan ik als ondernemer ervaring opdoen” Maar dit pakte anders uit. Op de een of andere manier kwam het niet goed van de grond. Nu snap ik pas waarom. Er ontbrak iets heel wezenlijks.
"Zodra je directeur bent van de Arena, moet je mij bellen, ok?”
Een quote uit een afscheidsboekje, dat ik nog altijd heb van mijn stage bij de Raad voor de Kinderbescherming. Het is iets wat me altijd is bijgebleven en tegelijkertijd iets zegt over hoe ik me al vanaf jongs af aan profileer in het werkveld. Sommige collega's maakten er grappen over en hoopten volgens mij vurig dat ik op mijn bek zou gaan, anderen zagen het me misschien nog wel voor elkaar krijgen ook. Afijn, ik ben gruwelijk op mijn bek gegaan en dat is niet bij 1 keer gebleven. Directeur van de Arena heb ik nooit geambieerd maar wat zou ik graag het ondernemerschap inrollen, eigen baas zijn en doen waar ik blij van word.
Maankindje met voorspellende dromen
Mijn moeder noemde mij een maan kindje omdat ik elke maand "die buien” had waarbij ik onrustig, druk en vervelend was. Dit waren de nachten dat ik ineens in de nacht bedacht dat het een goed idee was om mijn kamer op te ruimen (met muziek aan en meezingen maar!). Het was (denk ik) ook de reden dat mijn voedingspatroon ontdaan werd van kleurstoffen door de week.
Helder weten
Ongeveer 6 weken voordat mijn opa overleed, voorspelde ik zijn overlijden want ik had het gedroomd. Die voorspellende dromen had ik vaker maar ik kreeg al gauw te horen dat ik dit niet aan de grote klok moest hangen want ik zou er vreemd op aangekeken worden. En dat deed ik dus niet meer, zelfs thuis vertelde ik het niet meer. Ik voelde mensen aan, nam zorg op mij die ik niet zou moeten opnemen en heb altijd het gevoel dat ik ouder was dan mijn kalenderleeftijd. In de loop der jaren voelde ik steeds meer aanwezigheid van energie, zag ik kleuren bij mensen en “wist” ik informatie die ik niet kon weten. Dit kon ik oproepen door naar foto’s te kijken maar ook zag ik flitsen van foto’s van voorbijgangers in de stad of elders. Toen de moeder van mijn vorige partner overleed, deden zich een aantal situaties voor waardoor ik er bang van werd. Ondanks enkele cursussen en therapieën kon ik mezelf niet toestaan er vertrouwd mee te raken. Ik sloot mezelf liever af en gaf me over aan het werken in de zorg.
Spiritualiteit in de zorg
Doordat ik alles aanvoelde en hierop in de meeste gevallen goed kon anticiperen, kreeg ik al vroeg mijn eerste oppasbaantje. Omdat ik inmiddels behoorlijk wat lef had opgebouwd en vrijwel nergens meer bang voor was, werd ik op 23 jarige leeftijd aangenomen in een jeugdgevangenis. Het werken daar heeft een hele grote bijdrage gehad aan het vormen van mijn identiteit, zowel op spiritueel vlak maar ook op het vlak van zelfdestructie. Het waren de meest mooie maar ook de meest intense jaren van mijn leven. Ik ben letterlijk en figuurlijk volwassen geworden in de bajes. Ik heb geleerd hoe ik van sommige talenten handig gebruik kon maken zodat ik mijn fysieke kracht niet altijd hoefde toe te passen. Ik heb geleerd hoe anderen misbruik van mij kunnen maken maar dat ik me niet klein laat krijgen.
Welke tegenslag ik ook krijg, ik sta weer op. Ik heb geleerd niet te oordelen over anderen want ook de meest zware criminelen hebben een andere kant. Ik heb geleerd te observeren en niet gelijk te handelen. Ik heb geleerd te reflecteren en mezelf te willen verbeteren. Niet voor een ander maar voor mezelf omdat ik daarmee het verschil kan maken. En juist dat is voor mij het meest spirituele van allemaal. Het verschil kunnen maken.
Zelfvertrouwen maakt het verschil
Dan komen we nu op het punt dat het verschil maken naar een hoger niveau getild mag worden. Het moment dat mijn zelfvertrouwen zodanig is gegroeid dat ik me bewust ben van een aantal dingen:
Ondanks alle kennis en ervaring is het verschil maken in kleine situaties niet meer genoeg voor mij;
Ik ken mijzelf door en door en sta mezelf toe te ontwikkelen, verder dan de kaders die het werken in de zorg me geven. Belangrijker nog; ik sta mezelf toe te falen;
Ik geloof andere dingen omdat ik veel heb gezien en mogen ervaren en ik zie inmiddels dat dit verder gaat dan de reguliere zorg en ik voel de behoefte niet meer om anderen te overtuigen;
Ik omarm mijn talenten en geloof oprecht dat er meer is om te ontdekken maar dit vind ik niet in de zorg. Ik leer beter buiten mijn comfortzone als ik volledig in mijn eigen licht durf te gaan staan;
Mijn natuurlijke interesse ligt in de exploratie van eenvoud binnen mijn (eigen) natuur;
Zelfvertrouwen is iets anders dan arrogantie. Ik ben niet beter dan een ander. Ik ben anders en voor het eerst ben ik hier volledig tevreden mee.
Vanuit deze gedachte voelt de volgende stap dan ook meer dan logisch. Dat bedrijf opzetten samen met anderen, met dit keer een oneindige moed en bakken met energie. Volledig gericht op spiritualiteit met een hart voor zorg.
“Ik heb het nog nooit gedaan maar ik weet zeker dat ik het wel kan”
~Pippi Langkous en Eliesa Geilvoet~
Liefs, Eliesa
Comments