Het zal zo’n negen jaar terug geweest zijn. Ik zat achterin de bus richting Utrecht en zag de bomen en lantaarns aan me voorbij flitsen. Ik dook weer in mijn boek. Ik las Eckhart Tolles wijsheid: ‘Probeer eens echt te kijken, alleen met je ogen, en zonder je gedachten’ …en toen gebeurde het! Ik blikte door het raam en zag alles ineens haarscherp. Nee, niet lang, zo’n drie seconden. Maar dat was de eerste keer dat ik écht zág wat ik zag.
Kraakhelder
De kracht van het nu was geboren. Alsof ik een beslagen bril afzette. Boomkronen, koeien, de randen van de met zon beschenen wolken: alles kraakhelder. Zonder roes. Zonder ruis. Dat wat ik altijd had gezien, had ik nooit helemáál goed gezien. Het is een van die bijzondere ervaringen waar ik graag aan terugdenk. Een essentiële ervaring ook. Vanaf dat moment ging ik vaker écht zien. Met een sprong uit mijn gedachten, dook ik in het nu. Die gedachten die altijd mijn ware zicht onthouden, als een donzige mistige deken, verdwenen als sneeuw voor de zon. Soms hoor. Want die gedachten… poe, shitfuckers zijn het!
Conditionering
Van Tolle naar Touber, Tijn Touber. Je bent je gedachten niet. Jij bent de toeschouwer, de waarnemer. Kijk naar je gedachten als wolken aan de hemel die voorbij trekken. Als een film die zich voor je afspeelt. En identificeer je niet met de wolken, noch de film. Jij bént niet de film. Anders gezegd: kijk naar je gedachten alsof ze niet van jou zijn. Ja, velen onder jullie weten: het is allemaal conditionering. Je kunt het zien als televisie kijken. Gedachten zijn als programma’s die je weg kunt zappen, of zelfs tijdelijk helemaal uit kunt zetten. Maar dat vergt veel oefening…
Vruchtbare grond
En oefening baart kunst. Jaren van yoga, meditatie en mindfulness volgden. Nog een vleugje cognitieve gedragstherapie erbij en ik was een ware yogi. Noouu… niet dus. Mijn conditionering was zo geconditioneerd dat ik veel gevoelens geblokkeerd had. Al mijn gevoel relativerend en doodsbang voor al dat voelen als hoogsensitieveling. Een eerste paniekaanval luidde een periode in van ups & downs. Gevoelsvulkanen kwamen als angstlava en verdrietstromen de berg afstromen. Toch, toen alle lava uiteindelijk was gestold, ontstond er vruchtbare grond. Ik groef mijzelf op vanonder de as vandaan, en sloeg mijn vleugels uit: het fundament voor mijn nieuwe ik.
Dikke vette doei!
Via Tijn naar Thich. Ik ben niet alleen mijn gedachten niet, maar evenmin mijn emoties. Ja, daaag, dikke vette doei! Zie maar eens in extreme woede die woede te zien, en niet meegesleurd te worden naar immense afkeer of haat jegens dat iets, of die ander, die jou ál dat leed heeft aangedaan. Thich Nath Han leerde mij dat de woede in míj zit, niet in de ander. Jazeker, de trigger komt van buitenaf, maar de woede is écht van mij. Stel nou dat je die emotie (e = energie & motie = beweging) om kan zetten in energie die je kunt gebruiken voor iets anders. Hoe mooi zou dat zijn? Laat de woede in ieder geval zijn en stromen, zet het niet vast. Uit het via woorden, sporten, schreeuwen… Doe maar alsof je een kind bent op een schoolplein. Maak van je hart geen moordkuil. Goed, you got the point! En veel succes met het hele scala van andere emoties… 😉
Nee, nee, nee… Een yogi ben ik allerminst. Dat pretendeer ik ook niet te zijn. Maar deze wijsheden draag ik met mij mee. En af en toe ben ik even in het nu. Elke dag een keer. Of twee keer. En soms zelfs drie. Zonder roes. Zonder ruis. En dat verlicht mijn zijn. Mijn echte ik. Dus verlicht jezelf met elke dag een keertje ‘nu’. Sta stil en kijk! Een keer per dag echt zien wat er te zien valt. En ervaar wat je nog nooit écht hebt ervaren.
Alle goeds, licht en liefde,
Stefan
Σχόλια